Cabral is jarig – onderwijs gevierd!
Jarig, Cabral is jarig op 12 april! En vierde feest. En hoe leuk was dit feest! Een bijeenkomst voor en van iedereen die Cabral een warm hart toedraagt, leerlingen, ouders, medewerkers, vrienden, partners. We vierden samen deze parel van eigenwijs onderwijs. Die eigenlijk niets nieuws te bieden heeft, dan een overdaad aandacht voor persoonlijke doelen en talenten van jongeren.
Gert viert de revolutie
En toch, voor Gert, die bij ons dit jaar een paar vakken doet ter voorbereiding op een bètastudie te Delft, voelt het als een revolutie. In zijn speech verwijst hij naar de Franse Revolutie van 1789. Hij bevindt zich “in de broedplaats van revolutie, die loeit om vrijheid, gelijkheid en broederschap”. Hij houdt zichzelf voor dat hij niet strijdt voor het behalen van zijn diploma, maar dat zijn inzet ten goede komt aan de strijd voor een vorm van onderwijs waarin een ieder wordt gezien en wordt begeleid in een cultuur waarin die drie waarden gelden. De zaal viel stil om zoveel eloquentie.
Isabel viert denken in mogelijkheden
Isabel speecht ook en laat haar hart zien. Is trots op Cabral, dat ze ziet als symbool voor het feit dat je als individu verschil kunt maken, zaken in gang kunt zetten, waarvan anderen denken dat het niet kan. Isabel stelt zich kwetsbaar op en dat maakt dat sommigen hun tranen niet kunnen bedwingen. Cabral is voor haar de eyeopener dat je kunt denken in mogelijkheden en dat je die ook in gang kunt zetten.
Isabel voelt zich onderdeel van een hechte groep die bestaat uit sterke individuen. Hier mag je zijn wie je bent. Hier is het belangrijk hoe je je voelt, wat jouw talenten zijn en waar(toe) je die in wilt zetten. Isabel weet zich die avond omringd door allemaal oud-leerlingen. Die zijn gekomen omdat zij deel zijn van een gemeenschap, het Cabralnetwerk. Ze zijn liefdevol naar zichzelf en naar elkaar, nieuwsgierig en eigenwijs, creatief denkend in mogelijkheden.
Marijke viert hulp vragen
Ik was van tevoren een beetje gespannen, voor mijn eigen speech. Maar dat valt weg als ik op het podium klim. Want vanaf daar bezie ik de mensen in de zaal opeens met een andere blik. Ik zie een team staan. Een team van mensen die samen met mij dat netwerk bouwen.
Soms vergeet je wel eens dat je een heel team om je heen hebt. Je ziet jezelf alleen in een kamer, ploeterend op iets dat je zwaar valt. Dan kijk je dus met een te nauwe blik naar jezelf.
Dat doe ik ook nog steeds wel eens. “Uitzoomen, Marijke”, vertel ik mezelf dan. “Je kunt om hulp vragen. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.” Dit is niet wat ik van nature gewoon ben om te doen. Maar ik moedig mezelf aan, laat mijn Cabraljongeren zien dat ik het ook aan het leren ben, opdat zij deze les niet pas leren wanneer zij halverwege de dertig zijn.
Misschien is dat het meest vernieuwende van Cabral, dat wij in een open omgeving leren van en met elkaar. De docenten leren net zo goed over zichzelf en de wereld als de jongeren. Die jongeren zien de volwassenen nog worstelen met thema’s die niet voorbijgaan: onzekerheid, nog niet perfect zijn, uitstelgedrag, etc. Wij doen hen voor wat falen is en vieren dat we een nieuwe poging krijgen, dat we leren van de fouten, om weer nieuwe te gaan maken. En dat weer te vieren. Op naar de volgende verjaardag!
