Lesgeven – wie leert er eigenlijk van wie?

Ik geef nu 18 jaar les. Daar schrik ik van, nu ik het zo neerschrijf. 18 jaar! In september 2000 ben ik begonnen als een juffie Nederlands van 24 lentes jong. Op de school waar ik begon was het de gewoonte dat docenten werden aangesproken bij de achternaam. Alleen kreeg ik “mevrouw Voerman” mijn mond niet uit. Ik wilde wel, maar het ging niet. Dus ik schreef ‘M. Voerman’ op het bord en zei: “Dit ben ik, voorstellen doen we later wel.’

• Waar staat die ‘M’ voor? – vroeg een grote knul van achter uit de klas
• Die ‘M’ staat voor ‘mevrouw’ – zei ik
• En hoe oud bent u dan?
• Een mevrouw vraag je niet naar haar leeftijd. Hup. We gaan aan de slag

Tuurlijk Marijke! Ik moest mezelf een houding geven. Maakte geen contact, maar ging hatsieflapsie zo op de inhoud af. Voelde ik me veiliger bij. Ook al had ik nog geen idee van die inhoud, want ik lag maar twee weken op mijn leerlingen voor. En ik ging diezelfde week pas starten met de eerste graads opleiding waar ik zou leren lesgeven na mijn studie Nederlands.

An accident waiting to happen zou je zeggen. Want aan die lerarenopleiding heb ik niet leren lesgeven. Ik leerde het pas toen ik leerde luisteren naar mijn leerlingen, toen ik in contact kwam.

• Zo zeg wat zijn jullie druk!
• Als u nou eerst eens zou gaan zitten, dan wordt het vast minder druk ( en inderdaad…)

Toen ik mezelf liet zien, door hulpvragen aan hen te stellen, door te delen wat ik lastig vond, door te lachen om wat ik grappig vond, door mijn lievelingsgedichten te delen en dichterbij te komen, poëzie lispelend langs de rijen,( ‘schaamteloos’) zo kwamen zij dichter bij mij. Lieten zij zichzelf zien. En ze lieten mij ook naar mezelf kijken. Ik vond het niet altijd even fijn…

Spiegel

Ze werden mijn toetssteen, mijn spiegel. Wat werkt wel, wat werkt niet? En bij wie? Iedereen bleek iets anders van mij nodig te hebben, qua inhoud en aanpak.

Sterker nog: Bij mijn afscheid als interim rector bij mijn laatste vestiging gaven mijn leerlingen mij een echte spiegel mee.

• U ziet ons talent wel, maar u ziet uw eigen talent helemaal niet.

Slik, het is ook nooit af. Moet je weer aan de slag.. En daar ging ik. Weer aan de slag. Met mijn eigen talenten via een strengthsfindertest en Gallupcoaching met Henk Westerveld. En hij leerde me dat ik die talenten weer kon gebruiken voor jongeren. Om hen weer sneller in hun talent te zetten. Ik richtte het Cabral Instituut op om jongeren te helpen in hun talentontwikkeling, terwijl ze opgaan voor diploma en studievaardig worden.

Terwijl zij zich ontwikkelden, leerden en studeerden en ik zielsveel van hen genoot, hebben de jongeren mij geleerd hoe hun Cabral eruit moet zien. Ze leerden me wat wel en niet voor hen werkt en ze gaven me feedback. Appjes of kaartjes waarin ze me lieten weten wat ze van mij, van Cabral en van de voortgang vonden.

Zo heb ik post ontvangen van leerlingen, waarin staat dat ze trots op me zijn. Vanwege een presentatie die ik gaf op een open avond of vanwege de oprichting van Cabral. Omdat ik ben gaan doen waarin ik geloofde. Ik heb hiermee mijn doel bereikt.

Niet: “Dank je wel voor je hulp”,

maar: “Goed gedaan Marijke!”

Gelijkwaardigheid, leren van en met elkaar! Dank jullie wel voor jullie hulp jongens, jullie feedback, kritische gedachten, creatieve oplossingen, grapjes, reflectie, samenwerking, voor jullie vertrouwen in mijn kunnen. Zo wil ik nog wel 18 jaar les.